به گزارش پایگاه خبری ساخت و ساز هشتم، کتاب تاخر؛ آخرین اثر چاپ شده پیتر آیزنمن (Peter Eisenman) است که اصطلاح جدیدی را به ادبیات معماری انتقادی وارد کرده است. او در بیش از چندین دهه فعالیت درخشان در قالب یک منتقد، معمار، نظریه پرداز و یک سخنران خوب در تلاش برای قرائت متفاوتی از معماریِ مبتنی بر استقلالِ دیسیپلین معماری گام بر می دارد.
پیتر آیزنمن (Peter Eisenman) در این کتاب با ارجاع دادن به مطالعه تئودور آدورنو درباره آخرین آثار بتهوون که به روش غیرمعمول برخورد بتهوون با قواعد کلاسیک و دگرگونی فرمی ایجاد شده در آثار متاخرش اشاره دارد، مسئله تاخر را مطرح می کند. پیتر آیزنمن (Peter Eisenman) در این کتاب با تحلیل آثاری از آدولف لوس، آلدو روسی و جان هیداک، با مطرح کردن مسئله تاخر به مثابه نوعی دیرکرد زمانی در آثار این معماران، ظرفیت انتقادی معماری را توسعه بخشیده است.
کتاب تاخر با رهایی از محدودیت های سبکی اثر معماری در خارج از ویژگی های زمانی خود حرکت می کند و نوعی نابهنگامی زمانی را می توان در این آثار رصد کرد. وضعیت تاخر، امکان کشف حالتی انتقادی را فراهم می کند که در آن ابداع فرم جدید، هدف معماری انتقادی نیست بلکه ممکن است که در رابطه بین اجزای فرمِ اثر و تطبیق آن با مساله زمان، حالت انتقادی متفاوتی پدید آمده باشد. تاخر ایجاد شده در این آثار نه از نوع رابطه مدرن با تاریخ است که متمرکز بر انقطاع از گذشته باشد و نه از نوع رابطه پسامدرن با معماری است که بر استناد و بازگشت به سبک های تاریخی تاکید داشته باشد.
اما در بیان کتاب تاخر (Lateness) در ویسایت آمازون این چنین آمده است:
توضیحات کتاب تاخر
Conceptions of modernity in architecture are often expressed in the idea of the zeitgeist, or “spirit of the age,” an attitude toward architectural form that is embedded in a belief in progressive time. Lateness explores how architecture can work against these linear currents in startling and compelling ways.
In this incisive book, internationally renowned architect Peter Eisenman, with Elisa Iturbe, proposes a different perspective on form and time in architecture, one that circumvents the temporal constraints on style that require it to be “of the times”―lateness. He focuses on three twentieth-century architects who exhibited the qualities of lateness in their designs: Adolf Loos, Aldo Rossi, and John Hejduk. Drawing on the critical theory of Theodor Adorno and his study of Beethoven’s final works, Eisenman shows how the architecture of these canonical figures was temporally out of sync with conventions and expectations, and how lateness can serve as a form of release from the restraints of the moment.
Bringing together architecture, music, and philosophy, and drawing on illuminating examples from the Renaissance and Baroque periods, Lateness demonstrates how today’s architecture can use the concept of lateness to break free of stylistic limitations, expand architecture’s critical capacity, and provide a new mode of analysis.
- منبع خبر : آبگینه
